Ik had er reuze zin in en tegelijk wilde ik heel hard wegrennen. Ken je dat? Ik had laatst een dag training in offroad motorrijden. Ik wilde heel graag in een veilige omgeving ervaren hoe het is om met een motor door modder en zand en stenen te rijden. Niet omdat het me zo leuk lijkt. Ik ben namelijk eigenlijk hartstikke bang om te vallen en in de uitleg werd gezegd: dat hoort er wel bij… Maar wat er ook bijhoort is een flink beschermend harnas onder de kleding. Dat had al een beetje een waarschuwing moeten zijn misschien. Maar misschien herken je dan ook dat het onbekende afstoot en tegelijk aantrekt. Het push and pull effect.
De eerste ronde van een half uur was slalommen om pionnen op nog redelijk harde ondergrond. Als ik pionnen zie sla ik spontaan op slot. Rijles-traumaatje zeg maar. Dus ik vond het nog voor ik begon al stom en ik wist al dat ik dat niet kon. Hoppa, lekker oude overtuigingen naar boven laten drijven. Maar ik wilde me natuurlijk ook niet laten kennen dus ik ging in de groep mee. De kleine langzame slalom was geen probleem maar die grote…..aan het einde van de oefening was die niet een keer gelukt. Dus ik dacht: zie je wel. Ik kan het niet. Hoi innerlijke criticus! Ga eens weg. Het glas is halfvol, de helft van de oefening ging goed! Toch denk ik dan terug aan mij tijd van rijlessen waar ik maandenlang heb moeten oefenen voor ik de halve draai kon maken tussen twee pionnen. Ik denk dan niet aan de keren dat het na al dat oefenen wel lukte en aan dat ik mijn examen wel in één keer haalde. Nee, aan al die maanden dat het niet lukte.
Ronde twee op de crossmotor. Modder, diepe sporen, scherpe bochten, modderpoelen, heuvels, bomen takken. Al in de eerste bocht verloor ik het van de zwaartekracht en legde ik de motor op zijn kant heuvel op. Dat hielp niet bepaald in mijn zelfvertrouwen en het halfuur was nog lang niet voorbij! Dus doorzetten, op karakter, vallen hoort erbij zeiden ze.
Het nut van de helm ontdekte ik bij een laaghangende tak en daardoor raakte ik wat uit koers. Ik probeerde met de zijkant van mijn stuur een boom opzij te zetten -wat niet lukte- en slingerend hield ik toch stand en ploegde dapper met de 450cc verder door het modderige stukje bos. Als er maar geen pionnen staan 😉 Zelfs de remoefening door de modder en dan wegschuiven vond ik niet eng meer. Blij dat ik had moeten doorzetten! Even voor de duidelijkheid, ik moest natuurlijk helemaal niks, maar ik ben blijkbaar nogal een doorzetter. Hoewel….
Na de lunch dacht ik dat het leuk was om bij de andere groep te gaan kijken naar de volgende oefening. Oh daar had ik al snel spijt van. Ze reden een steile zandheuvel op en ook langzaam weer naar beneden. ‘Dat durf ik nooit!’ Daar was ie weer, de innerlijke criticus. ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’ had ook een gedachte kunnen zijn, maar die komt bij mij meestal niet als eerste. Sterker nog, als er op dat moment een motor was stuk gegaan, was ik misschien wel degene geweest die plaats had gemaakt voor iemand anders. Gewoon om er zeg maar gracieus onderuit te komen. Dat gebeurde natuurlijk niet….
Mijn beurt. Toch wel met zwetende handen stapte ik op. Onderweg naar die heuvel kregen we uitleg hoe je door diepe moddersporen moet rijden. Eigenlijk staand op de motor hem zijn ding laten doen. Die zoekt namelijk de weg van de minste weerstand en ik hoefde dan alleen maar te kijken naar waar ik heen wilde. Dus Kim start de motor, gaat rijden en denkt: ik neem wel lekker dat verharde stuk aan de veilige buitenkant. Maar omdat ik de motor uit een modderspoor forceerde, vloog ik keihard de brandnetels in. We waren weer net een paar minuten onderweg. Alleen deze keer zag en voelde ik gelijk wat ik fout had gedaan. Dus mezelf en de motor uit de bosjes gevist, weer opgestapt en daarna wel gedaan wat de instructeur gezegd had. Moeiteloos lukte het. En toen was daar die heuvel. Van onderen toch een stuk minder steil dan van bovenaf gezien. Gas! Omhoog! Dat ging goed. En toen naar beneden. Voetje op de rem….oh nee…voetje eraf…oh nee voet moet erop…glij glij voet eraf….voet erop! Alles eigenlijk tegen je natuur in zeg maar. Maar toch weet je, doe het zoals de instructeur zegt en uiteindelijk gaat het dan het best. Je moet alleen even je natuurlijke reactie negeren zeg maar. Of eigenlijk jezelf herprogrammeren zeg maar. Iets nieuws aanleren. Dus nog eens. En nog eens. Na drie keer stond ik weer op de heuvel te wachten en zegt de tweede instructeur: “Gaat lekker he?! “ Ik kijk hem verbaasd aan. “Nou, lekker…?” “Maar je doet het toch?!” Mijn ogen gaan wijd open en ik denk ineens; ‘verdomd, hij heeft gelijk!’ “Ik hoef niet netjes in een rechte lijn naar beneden he?” “Nee joh!” Zegt ie. “Je rijdt in de modder he! Als je je voertuig maar beheerst en dat doe je.” Ik was bezig met op de perfecte manier rijden, op de perfecte manier naar beneden en omhoog gaan, maar dat is helemaal niet het doel van de les of van het offroad motorrijden! Niet iets keurig netjes en perfect doen. Dat voertuig beheersen en dan herhalen herhalen, oefenen oefenen en zo beter en zekerder worden erin. De techniek onder de knie krijgen!
Later toen ik het brandnetelverhaal aan mijn vader vertelde grapte hij: ‘Wat heb je nou geleerd? In het leven altijd in het spoor blijven.” “Nee, ik heb geleerd dat je na vallen gewoon weer op kunt staan!”
Het bleek dus dat ik het allemaal wel kon. Alleen niet in een keer goed en niet in tien keer perfect. Maar dat blijkt ook niet nodig te zijn. Het gaat om het genieten en om leren en om overwinnen. Maar als ik naar mijn innerlijke criticus had geluisterd was ik er niet aan begonnen. En als je ergens niet aan begint omdat je denkt dat je het niet kunt, kom je zeker nergens. Nu is mijn rijvaardigheid verbeterd en mijn zelfvertrouwen gegroeid. Ook al zal ik het niet snel nog een keer opzoeken, ik kan de opgedane kennis wel inzetten bij mijn ritjes op de weg. Nailed it! Ik voelde me toch best heel stoer met deze overwinning. Al was dat de volgende dag met spierpijn op plekken waarvan ik niet wist dat er spieren zaten wel even anders piepen.
Dus denk je dat je niet kunt tekenen? Lijkt Keltisch vlechten je te hoog gegrepen? Is zwart papier eng? Bedenk je nu nog eens of je er voor weg wil lopen of het toch eens wil proberen met mij als motivator. Het gaat misschien niet gelijk perfect, maar je leert er ontzettend veel van over jezelf en je zelfvertrouwen is aan het einde van de cursus gegroeid! Laat mij je helpen. Check het volledige cursusaanbod om je zelfvertrouwen te laten groeien en je tekentalent verder te ontwikkelen. Durf jij off road te gaan met je mandala’s?
Inderdaad, wat je niet kunt, kun je leren.
Ik had nooit gedacht zulke mooie mandala’s te tekenen.
En ja, ook ik heb lang gedacht dat ik het niet kon en te weinig presteerde.
Ik weet nu beter.
Elke mandala die je met liefde en inzet maakt is altijd een kunststuk.
Dus, hup die drempel over, meld je aan voor een cursus bij Kim en ervaar hoe leuk dit is.
Mijn zelfvertrouwen is door Kim en mijn tekenvriendinnen gegroeid.
Wat een ontzettende mooie motiverende reactie schrijf je daar! Heel erg bedankt.
Wat een heerlijk verhaal, Kim! Ik vind je stoer! Ik houd het even bij mandala tekenen, maar inderdaad wel met Keltische knopen en ook op zwart papier, top cursussen zijn het, die me echt over drempels heen helpen!
Wat is dat fijn om te horen! Dank je wel dat je me dat even liet weten.
Geweldig van je hoor, je doet het maar! En ja dat hoofd hè het is altijd aanwezig om te zeuren en de ene keer heb je er schijt aan en de andere keer geef je het gelijk…., of het dan gelijk heeft weet je niet want je hebt het niet geprobeerd;) het op zwart tekenen loop ik 2 lessen achter, ik vergelijk mijn werk met de andere en ja wat een prutser ben ik dan zeg!! Ik ben dan veilig op wit papier mijn jaar mandala aan het tekenen…, maand mei moet ik nog aan beginnen! Na je verhaal zal ik mij eens toespreken en het zwarte papier weer eens pakken en met goede zin beginnen! Groetjes Lia
Nou dat is ook zo’n lekkere valkuil he. Onszelf vergelijken met anderen. Maar het zijn JOUW tekeningen en het is JOUW proces. Niemand anders hoeft daar iets van te vinden. Het dient jouw plezier en creativiteit. Ik wens dat je het vergelijken kunt loslaten en kunt genieten van de cursus die je jezelf cadeau gedaan hebt met een reden.
Hey Kim
Het tekenen is niet zo’n probleem. Ik kan m’n perfectionisme al een heel stuk loslaten .
Jou verhaal gaat me, denk ik, wel helpen bij een ander probleem.
In de lift, bus, trein. Eigenlijk overal waar ik de controle uit handen moet geven. Angstige gedachtes er laten zijn maar het zelfvertrouwen hebben om iets wat ik niet durf toch te doen. Dank je voor het stukje Kim. Ik ga het zeker vaker lezen.
Misschien kun je ook een motivator vinden zoals ik de instructeur had. Iemand die met je meegaat de eerste keren en je aanmoedigt en bevestigd dat je het toch maar mooi gedaan hebt. Ik denk dat je zelfvertrouwen er met stapjes op vooruit zal gaan. Gun jezelf ook de tijd dus. Het hoeft niet allemaal in 1 x en niet allemaal gelijk tientallen verdiepingen of urenlange reizen. Dank je wel voor je kwetsbaarheid!
Wat stoer van je. En een verhaal vol wijze lessen. Ik zal ook eens vaker proberen niet naar mijn innerlijke criticus te luisteren, die zit me vaak dwars. En als het niet lukt zoals ik zou willen, dan te denken ‘maar je dóet het toch’.
Dankjewel Kim. En veel plezier op de motor.
Wat neem je daar een mooie les mee uit dit verhaal. Geweldig, fijn dat je er zo voor open staat!
ik had je niet herkend als motormuis. ook dit wordt tot kunst veheven, na het vallen kun je weer opstaan dat is het leuke met tekenen. goed verhaal. ik heb nu enig inzicht van motorcros. dank hier voor Bé
zie voorgaande reactie
Hoi Kim,
Wat ben je toch een stoer “wijf” zo op die motor en onherkenbaar.
En je verhaal is duidelijk, doorgaan en niet opgeven en dat kan ik alleen maar beamen.
Klopt! Maar wel alleen met dingen die je energie geven en plezier hoor 🙂
Wat super om op zo’n leuke manier te vertellen dat niet alles perfect hoeft te zijn of in 1 x. We zijn bijna geprogrammeerd met een innerlijke criticus die ons onderuit haalt. Om meteen te kunnen herkaderen naar de positieve kant is mijn ervaring dat je meer kunt dan je denkt. En dat heb je mooi gedeeld met ons
Zelf heb ik jaren geleden tijdens cursus NLP een pijl gebroken die stond op het zachte deel op m’n keel en over gloeiende kolen gelopen. Hele fijne voorbereiding om eigen kracht te ontdekken en letterlijk door het vuur gaan voor een doel.
Oh wauw daar denk je vast nog vaak aan terug als je even dat vertrouwen dreigt te verliezen. Dank je wel voor het delen.
Hoi Kim,
wat knap van je dat je het gedaan hebt. zo weet je weer dat je meer kunt dan dat je denkt. Dat is ook een mantra van mij. Met een angststoornis heb je iedere dag van die momenten dat je je wilt omdraaien en heel hard weg wilt rennen, maar als je dat doet lig je uiteindelijk de hele dag in bed. ook ik heb met heel veel vallen en opstaan een hoop dingen geleerd waarvan ik niet dacht dat ik ze zou kunnen. voor mij begon het met eerst weer alleen thuis te durfen zijn naar een zware depressie en de diagnose PTSS en angststoornis. je moet dan een hoop overnieuw leren. iedere keer weer door te vallen en op te staan.
Ik vind jouw verhaal daarom ook geweldig. dat leert mij dat ik ooit ook dingen durf die nu nog echt niet in mijn bereik zijn.
Liefs Andrea
Ik denk dat jij elke dag dingen durft waarvan je in de ochtend wellicht dacht dat ze nog niet in je bereik lagen. Schrijg je ze aan het eind van de dag op als dingen waar je die dag trots op bent geweest of mag zijn? Ik doe dat wel hoor! Net als even drie kleine dingen waar ik die dag dankbaar voor ben. Je slaapt dan zoveel lekkerder. En als je ze de volgende dag leest bij het opstaan dan zet dat ook gelijk die energie weer lekker neer.
ja doe ik zeker. ook om niet de angst de overhand te laten krijgen
ja doe ik zeker. ook om niet de angst de overhand te laten krijgen